Και χρειάζεται βοήθεια...
Οι περισσότερες τάξεις του χτίστηκαν στη δεκαετία του ΄70. Είναι ετοιμόρροπες (σπρώχνεις ελαφρά τον τοίχο και κουνιέται) και επικίνδυνες για τους μαθητές. Μόνο 2 τάξεις είναι πιο καινούριες.
Δεν υπάρχει καθόλου νερό.
Δεν υπάρχει οικοτροφείο.
Υπάρχουν μόνο δύο άθλια δωμάτια για δασκάλους που θέλουν γκρέμισμα. Οι υπόλοιποι κατοικούν μακρυά και γι αυτό όταν έχει δυνατή βροχή και λάσπες συχνά προσποιούνται τους άρρωστους και δεν έρχονται, γεγονός που ρίχνει ακόμα περισσότερο το επίπεδο του σχολείου. Πρόπερσι μόνο ένας μαθητής από τους 20 της έβδομης τάξης κατάφερε να περάσει τις πανουγκαντικές εξετάσεις του Δημοτικού και να έχει δικαίωμα να πάει Γυμνάσιο.
Το σχολείο είναι σαν δημόσιο, αφού τα παιδιά δεν πληρώνουν δίδακτρα και τους δασκάλους πληρώνει το κράτος. Από ό,τι μου είπαν πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα δημόσιου σχολείου.
Έμαθα από τον Μητροπολίτη Ιωνά ότι πριν από πολλά χρόνια η Φινλανδική Ορθόδοξη Εκκλησία έδωσε πολλά χρήματα για το χτίσιμο νέων σχολείων εδώ. Αλλά αυτός που ανέλαβε να χτίσει τα σχολεία έφαγε σχεδόν όλα τα χρήματα και έφτιαξε ελάχιστα πράγματα. Και από τότε οι Φινλανδοί δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στην Ουγκάντα. Οι Έλληνες είμαστε πιο ανθεκτικοί σ' αυτές τις καταστάσεις γιατί έχουμε και ανάλογες τοπικές εμπειρίες. Και αν είμαστε πολύ προσεκτικοί μπορούμε να αποφύγουμε τις περισσότερες κακοτοπιές.
Τα ονόματα των δασκάλων. Πρώτο του διευθυντή (head master).
Παιδιά της πρώτης Δημοτικού.
Η Ε' Δημοτικού σε μια περιοχή με ετήσια βροχόπτωση 1200 χιλιοστόμετρα (3 περίπου φορές όσο της Αθήνας). Όταν βρέχει από μια κατεύθυνση και τα νερά μπαίνουν στην τάξη μετακινούνται τα θρανία προς την άλλη για να μη βρέχονται οι μαθητές. Μετά βγαίνει ο ήλιος και στεγνώνει. Συμβαίνει και σε πολύ καλύτερα σχολεία όπου όσα τζάμια σπάνε, κατά παράδοση, δεν αντικαθίστανται. Πάντως οι άνθρωποι εδώ δεν το βρίσκουν και τόσο τραγικό.
Από όλα τα παιδιά της τάξης ένα έχει παπούτσια. Όλα έρχονται από τη γύρω περιοχή περπατώντας μέσα στις λάσπες
. Οφείλουμε να κάνουμε κάτι γι αυτό...Άλλη τάξη από την πίσω πλευρά.
Οι τουαλέτες.
Κάντε κλικ και προσέξτε τον εσμό των εντόμων.
Έτσι είναι σχεδόν παντού στη χώρα οι τουαλέτες. Η δυσωδία σου φέρνει λιποθυμία. Νερό δε ρίχνουν ποτέ. Απλώς τα σύγχρονα υγειονομικά μέτρα απαιτούν ο λάκος που είναι από κάτω να έχει βάθος 40 πόδια (περίπου 13 μέτρα). Εδώ το βάθος είναι ελάχιστο.
Θα μου πείτε μετά από όλα αυτά τι γυρεύει αυτός ο τεράστιος καινούριος ναός δίπλα στο σχολείο. Ο Μητροπολίτης μου είπε ότι σωστά έγινε έτσι γιατί αν ήταν μικρότερος σε 10 χρόνια θα έπρεπε να τον γκρεμίσουν, γιατί δεν θα χωρούσε τους ανθρώπους. Και ότι από αυτό έπρεπε να ξεκινήσουν για να μαζέψουν σιγά-σιγά ξανά τους ανθρώπους τους.
Πάντως κι εδώ η αντίθεση κάποιους τους προκαλεί.
Επίσης παράξενο για μένα ήταν ότι η κυρία από την Ελλάδα που δώρισε τα λεφτά για να χτιστεί ο ναός ζήτησε να ονομαστεί στο όνομα της Αγίας Τριάδας, σε μια ενορία που ήδη είχε το όνομα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.
Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο και έτσι όταν έφτιαχνα στον υπολογιστή ένα αρχείο με τις ενορίες και τους ιερείς της χώρας προσπαθούσα συχνά να καταλάβω γιατί μια ενορία αναφερόταν τη μια με ένα όνομα σε ένα χαρτί και την άλλη με ένα άλλο κάπου αλλού.
Δυστυχώς, πάντως, οι νυχτερίδες έδειξαν έλλειψη σεβασμού για το νεόδμητο ναό. Τους καλάρεσε να κάθονται στον ξύλινο σκελετό της σκεπής του...
Και άντε τώρα να βάζεις σκαλωσιές για νέες λαμαρίνες για να μην υπάρχουν ξύλα ελεύθερα για να κάθονται οι νυχτερίδες και να κάνουν τα "κακά" τους στους τοίχους ώστε να μπορέσεις να τους βάψεις.
